به خاک تیره آخر خودسریها می برد ما را

چو آتش گردن افرازی ته پا می برد ما را

غبار حسرت ما هیچ ننشست اززمینگیری

که هرکس می رود چون سایه از جامی برد مارا

ندارد غارت ما ناتوانان آنقدرکوشش

غباریم وتپیدن ازکف ما می برد ما را

به گلزاری که شبنم هم امید رنگ بو دارد

نگاه هرزه جولان بی تمنا می برد ما را

گر از دیر وارستیم شوق عبه پیش آمد

تک وپوی نفس یارب کجاها می برد ما را

به یستیهای آهنگ هلب خفته ست مفراجی.

نفس گر واگذارد، تا مسیحا می برد ما را

در آغوش خزان ما دو عالم رنگ می بازد

ز خود رفتن به چندین جلوه یک جا می برد مارا

گسستن نیست آسان ربط الفتهای این محفل

چو شمع آتش عنانی رشته برپامی برد ما را

دکان آرایی هستی گر این خجلت کند سامان

عرق تا خاک گردیذن به دریا می برد ما را

اگر عبرت ره تحقیق مطلب سرکند بیدل

همین یک پیش پا دیدن به عقبا می برد ما را